Celem produkcji ustroju kapitalistycznego nie jest zaspokajanie potrzeb społeczeństwa, lecz pomnażanie zysku. Ujmując problem od strony rzeczowej, głównym środkiem pomnażania zysku jest powiększanie rozmiarów przedsiębiorstwa bądź zakładanie nowych przedsiębiorstw. Umożliwić to 'może wyłącznie akumulacja kapitału. Kapitaliści dążą więc do uzyskiwania jak największej akumulacji. W tym celu starają się osiągnąć jak największe zyski, a także zgromadzić środki na akumulację z innych źródeł niż zysk (przez emisję akcji sprzedawanych ludności, z oszczędności składanych w bankach przez warstwy niekapitalistyczne). We wcześniejszych stadiach część kapitalistów, zwłaszcza ?dorabiających się”, ograniczała także swoje wydatki osobiste, aby tylko jak najwięcej akumulować. Jednakże dążenie do możliwie największej akumulacji napotyka antagonistyczne sprzeczności. Najważniejszą z nich jest sprzeczność między celem produkcji kapitalistycznej a celem działalności ludzi pracy, znajdująca wyraz w sprzeczności między zyskami a płacami. Maksymalizacja zysku, a zarazem osiąganie wysokiej akumulacji są sprzeczne ze wzrostem płac, dlatego immanentną cechą kapitalizmu jest tendencja do hamowania wzrostu płac.
